Hai chamadas e silencios / en harmonía de contrarios / hai mansións desocupadas / non hai futuro pasado /

1.6.07

O espectáculo debe continuar

Vai vento, a choiva demórase sabedora de que a tormenta vai chegar tralo sol primaveral. Hai viaxes e fogares descubertos, hai rochas nas que volver ancorar. Recoñécense outras peles e outras voces que se senten como propias. O falar é común, propio, desacougante, antigo, amigo... Reméxese o horizonte co xantar, as mans coa tele, os libros co pan. Comunicación sen presenza, respiración entrecortada, lenta, suave, profunda, inqueda... ronco... teño que pór a lavadora. A vida non é coma nas series. As xentes, algunhas. Onde estás? Cal é a pregunta? Non hai resposta. Nin sequera hai pregunta. Haina? Alguén se agocha, non se deixa ver. Fala, conta, canta, comunícate, berra, hostia! Demora ou desleixo?, preguiza ou fado? E hai corpos que feren, claro, e hai mentes que menten e subconscientes en loita: os biorritmos das vacas non entenden de usos horarios.