Culturetas e hiperbólicos

Imaxienite comigo nos bares que habito cando me vence a tristeza
e a túa cara iluminada co azul catódico do móbil
e hai chamadas e silencios en harmonía de contrarios
e medo aos espazos baleiros
non hai futuro-pasado
y hacía una estupenda mañana
y no me he acordado de ti hasta pasado un buen rato

o filósofo de cabeceira segue a ser don Andrés Calamaro:
no se puede vivir del amor
me dijo la chica que me dijo que no
electrifícome e fico contento
coma Bob, contra o mundo
siempre seguí la misma dirección, la difícil, la que usa el salmón
e volto, si, porque son punki, sen cresta e de corazón
é só unha cuestión de actitude
lástima de bois

revísome e atópome, nas caras, nas xentes, nas fotos, nas melodías que me veñen visitar
fágome/fánme o mellor agasallo de reis, agardo, con ansia adolescente
comparto néctares proibidos e melodías infantís, e adolescentes
Ayatolah, no me toques la pirola
reivindico o eclecticismo
perspectiva
bo nome para un grupo punk
está por fundar

os regalos sodes vós e os que me facedes
tío con sorte, consorte
recalifico o meu setenta por cen e sóbranme números
cando fóramos a Lourdes xa estivéramos en Fátima
coma os Blues Brothers estamos convencidos de que cumprimos unha misión divina
encomendada por Sabino Méndez, uno y trino
Proletarios do mundo, dubidade!

a pena non paga a pena, non paga a pena