Entre Lennon e Pinter

Liverpool, a oito de decembro de 2005

“Año ochenta en Nueva York,
mes de diciembre, día de destrucción.
Nieve en las calles, nieve en el corazón,
armas en el bolsillo, muerte en el rock and roll”
[...]

Hoxe di o diario que hai vintecinco anos que mataron un xenio (desculpe Sabina a paráfrase de Eclipse de mar).
Onte á tarde, coma se me estivese chamando, eu, que case nunca miro a caixa boba, prendín o televexo e atopei a Harold Pinter no seu discurso de aceptación do Premio Nobel. Alí sentado na súa cadeira de rodas e cunha pequena manta por riba, engaioloume coas suas palabras duras, verdadeiras, emocionantes, poéticas e teatrais e sen embargo nada ficticias. Cun inglés perfecto, só empañado por pequenos temblores que daban conta da súa idade e da enfermidade que o consume, dispuxo da autoridade moral que lle da a súa traxectoria e o premio recibido para levantar o dedo acusador de quen se sabe posuidor da verdade máis predicador no deserto. Hoxe pola mañá, Vieiros agardábame coa traducción ó galego do discurso. Poderíavos contar mil cousas sobre el, pero o vello deféndese só.
Todo o día de hoxe está adicado á memoria de Lennon e hai varios actos na cidade. Asistirei ós que o meu horario me permita sen idolatría e co escepticismo que me da ver a súa imaxe cada mañá nun deses valos publicitarios que hai xunto á miña casa.

“Él está muerto, y siguen matando a John”

Aforra os lamentos se cae outro bardo no seu portal.
Abre as túas fiestras, espanta a miseria dos capitáns. (atávicos)
A música non vai calar…