Un noroeste menos estraño

A primeira vez que a vin recordo ter un nó na gorxa case todo o tempo, o brazo da andaluza agarrándome forte, o seu berro e o estremecemento do seu corpo no momento culme do filme. A segunda vez foi hai un par de anos en casa de Orzowei, onde Dorian Gray resumiu o sentir xeral con aquela retranca tipo Arsenio: “Xogamos coma nunca, perdemos coma sempre”. Tierra y libertad é unha desas películas que non deixan indiferente a ninguén que teña algún tipo de vínculo co Estado español. Hoxe, que estou lendo a Sabato, que acabo de rematar ese repaso da historia musical de Liverpool da man de Paul du Noyer e que veño de dar clase nunha escola terrible ó norte da cidade, descubro que o protagonista é de aquí e que nas primeiras escenas, todos falan con acento Scouse. O nó da gorxa instalouse dende o principio. Penso agora nesta cidade coma no Euskadi pobre do Reino Unido: último reduto dos laboristas verdadeiramente de esquerdas (aqueles que tan ben difumina Blair nese seu partido pseudosocialista), condenados ó desmantelamento portuario pola administración Thatcher en beneficio de Southampton, ó paro máis brutal das illas, ó cancro dos estupefacentes máis mortais que consumiron xeracións enteiras de mozos, sen ir máis lonxe, na Arousa. Abandonados á súa sorte despois de ter servido de boom da economía británica durante a Revolución Industrial (e antes tamén), de segunda patria e porto de partida para o novo mundo a miles de irlandeses que fuxían da fame da pataca, logo tamén de sufrir os peores bombardeos por parte da Luftwaffe na SGM (que diría Don Camilo). E non só iso. Nos peores días deses bombardeos, viña ó mundo aquí o fillo dun mariñeiro mercante que ía revolucionar a música, o concepto de arte, política e compromiso social e que morrería asasinado, en obscuras circunstancias, como non, por un ianqui.
A desintegración da conciencia colectiva resúmea perfectamente Du Noyer : “The older Scouse solidarity was underpinned by family, workplace, union, religious and political affiliation. Now, only football remained intact: the rest were being dismantled piece by piece”.
Penso agora en toda a violencia física e verbal que desprenden os mozos e mozas deste lugar, especialmente nas escolas, e, sen xustificalos, entendo que parte da culpa está eximida: “A working class hero is something to be”.