Entre Lennon e Pinter

Liverpool, a oito de decembro de 2005

“Año ochenta en Nueva York,
mes de diciembre, día de destrucción.
Nieve en las calles, nieve en el corazón,
armas en el bolsillo, muerte en el rock and roll”
[...]

Hoxe di o diario que hai vintecinco anos que mataron un xenio (desculpe Sabina a paráfrase de Eclipse de mar).
Onte á tarde, coma se me estivese chamando, eu, que case nunca miro a caixa boba, prendín o televexo e atopei a Harold Pinter no seu discurso de aceptación do Premio Nobel. Alí sentado na súa cadeira de rodas e cunha pequena manta por riba, engaioloume coas suas palabras duras, verdadeiras, emocionantes, poéticas e teatrais e sen embargo nada ficticias. Cun inglés perfecto, só empañado por pequenos temblores que daban conta da súa idade e da enfermidade que o consume, dispuxo da autoridade moral que lle da a súa traxectoria e o premio recibido para levantar o dedo acusador de quen se sabe posuidor da verdade máis predicador no deserto. Hoxe pola mañá, Vieiros agardábame coa traducción ó galego do discurso. Poderíavos contar mil cousas sobre el, pero o vello deféndese só.
Todo o día de hoxe está adicado á memoria de Lennon e hai varios actos na cidade. Asistirei ós que o meu horario me permita sen idolatría e co escepticismo que me da ver a súa imaxe cada mañá nun deses valos publicitarios que hai xunto á miña casa.

“Él está muerto, y siguen matando a John”

Aforra os lamentos se cae outro bardo no seu portal.
Abre as túas fiestras, espanta a miseria dos capitáns. (atávicos)
A música non vai calar…

Half Term in London

Data real: novembro de 2005

Pools of sorrow , waves of joy are drifting through my open mind…

Acabo de voltar de London , porque a semana pasada foi half-term e estiven alá con Maríablanca. A verdade é que percorremos a cidade case de cabo a rabo, dende Temple Church á casa de Chaplin e o pequeno Portugal. Ademais do barrio de Chelsea, (superpijo) o mercado de Spitafields e arredores, o museo da ciencia, o británico again, Battersea Park, Soho, Chinatown e case todos os fish and chips e kebabs do barrio e parte do estranxeiro. Así e todo, o que máis me sorprendeu foi a visita dominical ó reverso tenebroso do capitalismo: Brick Lane Market. En teoría, todo tipo de material novo e de segunda man, con especialidade en mobles antigos, bicicletas, cds, dvds… e mil cousas máis. Na práctica, un paraíso de carteiristas e chourizos, de xente que vende todo tipo de material de dubidosísima procedencia e calidade, marihuana por todas partes (que rico cheiraba!, era coma estar no meu barrio!), adolescentes de 14 anos con bicicletas modernísimas recén roubadas que ofrecen a prezos de risa mentres fuman os mencionados canutos. Centos de chinos con DVDS de películas que se acaban de estrear no cine (screeners, evidentemente) a 4 libras a unidade ou 3 por 10 libras (máis, apartado porno amplo e variado). Grupos de moros (non son racista, eran moros) apostados arredor dun coche dende onde venden móbiles de última xeneración a prezos razonables cun ollo sempre posto na rúa e o motor en marcha por se aparece a poli. En fin, todo un espectáculo. Polo demáis, esta semana comecei a traballar na escola de substituto e non me foi de todo mal, aínda que algúns grupos son de reformatorio. O mellor de todo isto é que agora desfruto moito máis do meu traballo de Language Assistant os xoves e venres, que é moito máis relaxado e déixame tempo libre para preparar clases, ler, contestar mails e asuntos varios.

Outra semana máis

Data real: 23-11-2005

Outra semana máis, pero non unha calquera. Trinta anos sen o pequeno ditador. Trinta anos para min pasado mañá. O primeiro luns de traballo dende hai xa un bo tempo e por riba, nunha escola diferente, en Kirkby. Nada novo, por suposto. Nenos igual de maleducados ca en Childwall e ambiente de profesorado un pouco mellor. Teño tamén un posible compañeiro de piso. É colombiano e ten pinta de ser un pouco posh. Non sei, xa veremos.
A fin de semana pasada estiven con Leader en St. Helens, un pobo a vinte minutos de Liverpool no que se celebraba o acendido do alumeado de Nadal cun evento músico-teatral-radiofónico. Os presentadores eran tan petardos coma os dos “cuarenta criminales” pero cando menos, a música estivo ben. Texas era a atracción central, inda que só tocaron catro temiñas en acústico e listo. Logo uns “chavalitos” que imitaban a Green Day pero en acústico e en pijo, cunhas letriñas que vaia por deus. Logo veu o mellor da noite, quero dicir, da tarde, xa que o acto comezou ás 15.45 (total, xa case era noite) e rematou ás sete. Cun intervalo duns vinte minutos para colocar instrumentos, enchufar todo e probar o son, comezaron a tocar The Junction. Fixeron só versións pero gustáronme moito. Un medley dos Rolling para comezar e logo tres ou catro temas máis de grupos destes modernos do pop británico dos que non vos sabería dicir o nome, mais sóanme as cancións. Todo moi pop-rock. Interesante, inda que estea morto (polo visto). Saltámonos a “pantomime” (peza de teatro parecida ó sainete do teatro clásico español) porque morriamos de frío naquela praza e fomos tomar un café quentiño. Alí contoume Leader da súa busca de piso en Bilbo, xa que se mudan alí en breve. Lástima, xa non hai a quen visitar en Manchester, (pero si en Euskadi). Voltamos á praza e alí estaban, todos vivos e tocando, os (Bootleg) Beatles. Non só ían vestidos coma eles, con perrucas imitando o estilo da primeira época, senón que imitaban as voces, facían os mesmos chistes e tocaban (atreveríame a dicir) mellor ca eles (en directo, seguro). Toda unha experiencia. Era coma estar na Caverna a finais dos cincuenta pero con moito máis frío, claro. O propio Harrison recoñeceu que nunca tocaran con tanto frío, e iso que levaban uns cantos concertos ás costas dende os anos cincuenta. He, he. Tamén nos avisou de que non utilizaramos cámaras dixitais nin teléfonos móbiles, xa que inda non foran inventados a esas alturas. He, he, he. En serio, quitando que facían o pallaso demais para o meu gusto, estiveron xeniais, sobre todo cando se retiraron e deixaron a McCartney cantando Yesterday para voltar ataviados ó estilo setenteiro e tocar cancións da segunda época. Como desfrutei cantando con eles, e é que me sabía a letra de todas (ou cando menos o refrán). O máis curioso foi ver que a primeira fila estaba chea de señores e señoras de entre cincuenta e sesenta que tamén tarareaban os temas. Foi case coma naquel concerto no Touchwood en Waterloo, cando un señor duns 55 bastante cheo lle pedía a berros ó rapaz que tocaba que lle botara unha de Pearl Jam que era a súa banda favorita.
Despedinme de Leader na estación de trens de St. Helens cunha xiada que metía medo e iso que eran as sete da tarde e quedamos de nos ver ou ben no país galego ou ben no vasco. Xa se verá. O resto da fin de semana paseino en casa de Dorna e Mr.John, tocando, parolando e navegando por internete mentres lle puña o ordenador ó día a Misota. Tamén estiven preparando material para as clases e o programa das miñas leccións de español ata febreiro, cousa que me agradeceu o segundo do departamento, xa que esta semana hai inspección no colexio e teñen que ter todo a punto.
A única mala nova é que non haberá concerto no Everyman ata despois do Nadal. Inda que o manager me dixera en principio que repetiriamos este xoves, a xefa, onte, aseguroume que tiñan todo cuberto ata decembro. En fin, a buscar outro local mentres.
Onte fun ó meu primeiro evento da semana da música en Liverpool. En The Tea Factory, ó ladiño do FACT (o centro cultural máis cool de Liverpool –léase con acento agudo e pronunciando a dobre o coma unha u, como debe ser...-), con tres escenarios e oito bandas distintas para toda a noite. Lástima que só puiden ver o primeiro grupo porque o da puntualidade británica vese que é unha falacia e eu xa quedara para lle ensinar o piso ó colombiano. Hoxe volvo e penso quedarme a ver todo o que poida tendo en conta que mañá hai que madrugar.
A renovación da páxina web vai avanzando lentamente e xa lle podedes botar un ollo a algunha sección, inda que recomendo agardar para vela máis completa. Traballamos na distancia en sete temas novos que quero gravar entre o Nadal e a Coresma e sigo mellorando a miña pronunciación con acento Scouse (id est. de Liverpool) “orai meit?”.
Pasado mañá estou de aniversario (por se me queredes felicitar ou algo. Tamén acepto agasallos -¿sen promesas?-) e baixarei a London a celebralo con Contas Pendentes.

Pd. “mil años tardó en morirse,
pero por fin la palmó.
Los muertos del cementerio
están de fiesta mayor...”

ou en inéditos versos de Roberto Sobrado:

Agardei a que pasara o pequeno dictador.
Na fría fin de novembro houbo festa por dúas razóns.
Trinta anos para mirar atrás
Para facer balance e continuar.
Cento trinta quedan por vivir,
Déixame que minta para ti.

Anexo 1: Event timetable

3.45pm Stage opens/Lee Broderick (soloist)
4.10pm Texas
4.35pm The Pure T’s
4.55pm The Junction
5.10pm Aladdin (Theatre Royal)
5.30pm Driverside
5.45pm Official Lights Switch On (festive music, snow, pyro)
5.50pm Bootleg Beatles perform1 hr 15 min set
7.00-7.15pm Event Close

E pasou o vran

Data real: setembro-nadal de 2005

E pasou o vran. E foi longo. E volteina pasear, e topei as xentes onde as deixara, e algúns máis aló e outros máis acó. E cambiaron as cousas, claro, calquera tempo pasado foi anterior. E vina outra vez e outra máis, e mireime nos seus ollos e non atopei o que crin que buscaba. E ameite e extrañeite e chameite e agobieime e afasteime e voltei e acelerei e fixen quilómetros, e comprobei que as autopistas non teñen corazón. E voei á cidade exdividida e descansei na súa conversa, no seu repouso, no seu refuxio, no seu almorzo de mango e menta. E bailamos rock e ska e bebín cervexa e devolvéronme cartos co envase. E cantei Un e Contigo ou sen ti e toquei nunha festa, e vin cachos de historia con buratos de bala, e falamos no aeroporto, e recoñecémonos e quedamos para o vintecinco. E retornei con elas ás tardes de piscina, naipes e millos salgados. E cheiraba a fume. E bebín cervexa e bailei e rin e fumei e voltei á casa a ambiguas horas. E cheiraba eu, a fume. E gañamos ó baloncesto e suamos coma porcos. E visiteina na mansión e parolamos no xardín e toquei unhas cancións, e fun regalar un concerto. E estiven cos amigos, e descoidei algún. E conversei coa miña nai e voltei conversar, e non souben falar co meu pai. E fuxín á praia para verte a ti e para ver o mar, e abrazámonos e rimos e rifamos e choramos e fomos ó teatro. E xa era vintecatro. E estiven con eles e había concertos e topei coñecidos e estiven coa familia e berramos consignas e cantamos o himno, e había máis concertos, e bailamos ska. E sentinme ben. E despedímonos ata pronto e visitei outra xente, e voltei ó piso onde vivín, e no seguinte andar agardábame el cos brazos abertos e o xantar a deshora con café de sofá e guitarra e un cuarto para min. E comezamos os ensaios e demos un concerto, e saiu ben, e seguimos cos ensaios e demos máis concertos, e saíron moi ben. E ti e eu, sós na praia, amámonos e paseamos e nadamos espidos e puxemos o cú ó sol. E despedinme dos Diplomáticos no Lérez. Partiu. E saudei a Lamatumbá, e seguín bailando ska, e cheiraba moito a fume. E deitou setembro o manto da rutina e marchaches antes ca min, e chameite todos os días, e contámonos. E apurei o San Cibrao coma un escolar co curso ás portas, e rifei coa miña nai. E xa non voltei rifar. E demos un último concerto alternativo, que nunca será último pero si alternativo, e estabamos case todos, e saiu ben, e convidei os músicos-amigos e os amigos-músicos a que a música non calara na distancia. E despedinme dos meus, e un marcho mañá, un pero voltarei logo, e bicámonos e abrazámonos e choramos un pouquiño. E enchésteme a caixa de correo de adeuses e de bicos, e mentres paseaban a santa en procesión na Saleta, os paxaros de metal subíanme e levábanme cara outro noroeste, á beira do Mersey, á poza da vida (e da música), e había amigos agardando no John Lennon e ti, no móbil estranxeiro. E sentinme coma na casa. E xa non cheiraba a fume.

Boas novas

Onte ó voltar da biblioteca, Neighbourg-Batoul agardábame cunha grata sorpresa. BT xa arranxou a liña, así que me enchufo e aproveito para chatear cos colegas que andan conectados, o tío Matt, a Setekilométrica, o Filósofo e Ronaldinha. Non podo aturar máis para corrixir os acentos nas entradas do blog. Repaso Vieiros e A Voz. Isto de estar emigrado, xa non é o que era.

Aquelas outras cousas pequenas

Serán cousiñas ou pequenas cousas, pero sair pola mañá cedo sen saber ben onde vas traballar ese día, pasar no autobús por Penny Lane para logo facer de asistente nunha clase de danza onde podía escoitar como o profesor do lado lles puña e explicaba os alumnos un solo de guitarra de Pink Floyd e sentirme ben tratado e axudado polos profesores da escola, alegroume o día. Vostedes que tal?
Xa falei con Neighbourg-Batoul pero parece que ten un problema coa sua liña de teléfono, así que sigo conectándome dende Edge Hill Library. En que se notará?
pd. Parece que volve haber algun "cráneo previlegiado" polas colonias africanas.

O bicho no corpo

Neste Nadal-estrés, conseguín crear un novo bloggeiro: o filósofo.
pd1. Desculpen os acentos... cousas do teclado británico. (Xa os corrixín. Non o podía soportar) Creo que xa anda por aí Neighbourg-Batoul e agardo ansioso a minha broadband reconnection.
pd2. É un tipo tan listo que mete medo.

Arriba e alá vou

Érgome cedo para deixar todo listo e porque quedei con Orzowei para almorzar e vernos dunha vez. Non responde, nin ós sinais de fume nin ós SOS. Baixo por San Pedro Street, aproveito para mercar unha camiseta en Camisetas de once varas e tomo café nese bar sen nome (visible) no desvío a Belvís. Paso logo por Velocípedo para me despedir de Fernando. Recóllenme xunto a Espacio aberto Sister-actress e Pibe para me subir a Lavacolla. Despídoos no paso de cebra e doulles grazas por todo, e “un marcho mañán e un pero voltarei logo...”. Sorpresa dentro, The Edge e seu irmán viñeron recoller unha amiga. Facturo, tomo café con eles e embarco para Madrid. Mentres agardamos para subir, un dos locutores de deportes da telegaita atopa un amigo e póñense a falar (castelán, por suposto). Bo rollo, colegueo, incluso me estaban caendo bastante ben, pero cando xa estamos sentados no avión, xurde “o tema”: “mi hijo mayor es un crack de los idiomas, incluso habla gallego, joder, que yo lo defiendo tío, pero cinco horas de gallego a la semana y tres de coñecemento do medio también en gallego... no les podían dar alemán o inglés... mira que nunca han* habido problemas con eso aquí pero los están* habiendo ahora... además es un idioma que no se sostiene en la calle, tío...” o ruido dos motores non me permite escoitar máis (tampouco é preciso) e recordo certo personaxe que topamos en Berlín este vran cando fun visitar a Platdorff. Xanto nunha cafetería de Barajas e falo un bo cacho por teléfono con Galaica amazona que ven de xantar coa Rut e a Natifu en Ou. No Easyjet (petado a rebentar) sento xunto a uns madrileños que van estudar a Liverpool. Van en manada, e un deles é o “listillo” do grupo. Sabe de todo: da orientación para ver mellor Madrid dende o avión, da nova terminal de Barajas, dos diferentes tipos de aparatos que nos imos topando, de onde foron fabricados, de cales despegan en vertical coma na película Mentiras arriesgadas. Ademais, é afeccionado á fotografía e saca o portátil para lles ensinar os centos de fotos sacados a modelos femininas en plan erótico (por certo, algunhas, bastante boas... as fotos oh...)
“-Pero eso de los filtros, ¿no lo haces con la cámara?
-No hombre, eso se hace todo con Photoshop”
Baixo no Airport Express 500 ata Lime Street Station e no bus coñezo (como non!) unha moza do Barco que estuda Business en Sheffield. Botámonos unhas risas cando descubrimos a coincidencia.
Nada cambiou en Liverpool. O taxista fálame de fútbol, de Benítez e de Xabi Alonso. Todo en orde na casa exceptuando a conexión a Internet, pero Neighbourg-Batoul non está abaixo e parece que inda non voltou das vacacións, así que non o podo solucionar de momento. Falo coa miña nai e coa Marida antes de comezar a desfacer a maleta. Chega Flatmate, saudámonos e falamos un cacho das vacacións e do portátil que vai mercar.